Vairon primèr ministre: que cau arrestar de’s har illusions

Assemblada Occitana:

La nominacion de Francés Vairon a Matignon, coma primèr ministre de l’estat francés, lo 13 de deceme passat, que suscitèc de mei d’un militant occitanista un entosiasme qui non partejam pas.

Be sabèm que Vairon e parla occitan e que, dens los ans 1990, qüan èra ministre, hascoc quauques accions pontualas entà l’ensenhament de l’occitan. Totun non ei pas ua rason de’s regausir de la sua nominacion coma primèr ministre. D’en primèr perque aquò ei ua decision qui pertòca unicament la cosina intèrna deu poder centrau parisenc. D’en segond, perque non significa pas que Vairon e harà ua politica favorabla a l’occitan.

Aquesta cresença illustra plan la crisi qui arroganha l’occitanisme politic dempuish mei de 15 ans e qui l’empedish d’aver un regard lucid a prepaus de Vairon:

Lo renonciament: que i a defensors de l’occitan qui cresen ninòiament que la solucion entà ahortir la lenga occitana e protegir la cultura nòsta e vienerà de l’estat francés; donc que cresen que seré inutil de’s prene en man, que cresen que bastaré d’esperar qu’un dirigent francés favorable a l’occitan arribèsse a Matignon o a l’Elisi.

Lo minimalisme: que i a defensors de l’occitan qui s’acontentarén de las mesuretas qui decidiré aqueth navèth govèrn «favorable» de Vairon, se per cas aquò arribèsse, çò qui non ei pas garentit.

La desconnexion de la societat: que i a defensors de l’occitan qui’s son embarrats dens ua mena d’eleitisme qui’us desconnècta de las questions qui preocupan la societat (transpòrts, caumatge, còst de la vida…); tanben que n’i a qui’s meten a contracorrent de las lutas e aspiracions deu pòble occitan en matèria de desvolopament economic.

La deriva ideologica: que i a defensors de l’occitan qui’s regausishen de la venguda de Vairon perque ei un «occitan qui parla la lenga». Dempuish qüan l’occitanitat d’un politician ne hè quauqu’un de bon? Valèri Giscard d’Estanh e Jaume Chirac b’èran occitans tanben, coma Cristina Albanèl e Alèxi Corbieras. Jean-Michel Blanquer e Manuel Valls que son d’origina catalana. Òr, totas aqueras personas qu’an portat prejudici a l’occitan. De mei, que’ns remembram que Joan Castèths, eth tanben, e pretendèva defénder l’occitan e lo catalan, mes qüan hoc primèr ministre de 2020 a 2022, non hascoc pas arren en favor de l’occitan.

Las compromissions: en seguida d’aquera illusion, actualament, que i a militants occitans qui’s son associats dab Joan Lassala, qui parla occitan, qu’ei vertat, mes qui ei un complotista reaccionari e sexista e qui rescontrèc Bashshar Al Asad en 2017 (pendent l’eleccion presidenciala de 2017, l’Assemblada Occitana, alara nomenada Assemblada Nacionala Occitana, que mençonèc Joan Lassala entre los candidats interessants, au costat de Felip Poton; mes aquò que hoc ua error qui planhèm e assumishèm; totun, en 2017, qu’ei vertat que non coneishèvam pas encara los aspèctes escurs de Joan Lassala).

L’Assemblada Occitana que tien a har remembrar que Francés Vairon, lo primèr ministre «occitan qui parla la lenga», e dirigish un govèrn compausat de ministres qui comolan un sarròt d’ahars judiciaris: especialament acusacions de corrupcion (Francés Vairon, Rachida Dati, Manuel Valls), agressions sexualas (Gerald Darmanin) e actituds escandalosas (Elizabeth Borne a Maiòta)…

Ara que vesèm duas ipotèsis realistas dens lo futur pròche:

Benlèu Vairon assajarà de har passar ua o duas mesuras leugèras antà facilitar un pauc l’ensenhament de l’occitan, coma ja hascoc dens los ans 1990, mes non harà pas arren de decisiu entà sauvar l’occitan seriosament: que sabèm que non vòu har de l’occitan ua lenga oficiala.
Benlèu Vairon non harà absoludament pas arren entà l’occitan —coma Joan Castèths— puish que hè passar en prioritat la vision miserabla de la politica francesa e parisenca.

Coma occitanistas, que devèm cessar de’ns preocupar de las questions de politica francofrancesa, de las pelejas petitòtas entre centralistas RN-LFI-LR-LREM, qui non ns’ofrishen pas arren de seriós.

La nòsta prioritat qu’ei de liberar la nacion d’Occitània, deus Aups a l’Atlantic: que volèm víver e decidir au país, que volèm víver pleament en lenga occitana.

Entà aquò har, qu’ei necessari d’implicar lo pòble, e non pas solament los occitanistas, entà har pression sus los politicians au poder quins que sian.